Makinelerin yönettiği dünya: Otomatik Piyano

Özel İçerik

otomatik piyano

Vonnegut, Otomatik Piyano’yu (Player Piano) 1952’de kaleme aldı. Türkiye’de de ilk ve son kez olmak üzere 1997’de, Metis Yayınları baskısıyla okurla buluşmuştu ki, şimdi yeniden April etiketiyle raflarda.

Otomatik Piyano, Vonnegut'un ilk romanı ve oldukça özgün bir kurguya sahip. Günümüzde ise, klasik bir distopya olarak değerlendiriyor. Vonnegut da, her ne kadar kendini böyle görmemiş olsa da, bilimkurgunun özel isimleri arasında anılıyor.

İnsanların yeniden dünya üzerinde söz sahibi olup olamayacağını sivri bir dille kurgulayan Vonnegut’un, Otomatik Piyano’suna yeniden kavuşmuş olmak mutluluk verici. Bunun yanında April Yayınları’ndan çıkmış diğer eserlerine de yer vermek isteriz…

Makinelerin yönettiği dünya: Otomatik Piyano

(Kurt Vonnegut)

OTOMATİK PİYANO

İlerlemek, insanlığın gelişmesi, sınırlarını zorlaması ve kendini aşması demek. Kulağa ne kadar hoş geliyor öyle değil mi? Oysa bu sözcüğe uzayan yolda ödenen bedeller ağır olabiliyor. Otomatik Piyano, bu bedeli, Üçüncü Dünya Savaşı sonrasında mekanikleşen bir toplum olarak açıklıyor.

Bu roman, işte tüm bu ilerleme sürecinin zekice kurgulamış hikayesi. Ancak yine de farklı bir distopya. Çünkü buradaki makineler, diğer distopyaların yazarlarının mükemmel hayal gücünden çıkmadı. Onlar, kitabın yazıldığı dönemde var olan makineler.

Paul Proteus, bu toplumun süper mühendislerinden biri. Bir “Mekanize Amerikan Rüyası”ndan henüz uyanmış ve varlığını, hayatın anlamını, ilerlemenin nelere mal olduğunu sorguluyor.

Otomatik Piyano, bizi çok yakında olan bir şeye karşı uyarıyor. Üstelik ilerlemeye laf etmenin hiç hoş karşılanmadığı zamanlardan, 50’lerden seslenerek. Teknolojinin, insanı ne muazzam bir hırsa bürüdüğüne dikkat çekiyor.

Otomatik Piyano, Kurt Vonnegut’un, “Konusunu, konusu güle oynaya Biz’den araklanmış Cesur Yeni Dünya’dan güle oynaya arakladım,” dediği ilk göz ağrısı…

Makinelerin yönettiği dünya: Otomatik Piyano