İnsan olmak ve köleleşmek arasında: Kurumsal Kobaylar

Özel İçerik

Çalışmak, üretmek ve bir işe yaramak hissi şüphesiz dünyanın en güzel duygularından biri. Özellikle işsizlik sayısının gün geçtikçe arttığı bu dönemde eğer bir işiniz varsa çok şanslısınız demek oluyor. Zorlu süreci atlatıp bir iş sahibi olduysanız, müjde! Bu durum, sizi daha zor bir sürecin beklediği anlamına geliyor. Dan Lyons’ın “Kurumsal Kobaylar” adlı kitabında, işçi ve işvereni konu alarak, evrilmeye yönelik bir bakış açısıyla, okuyucuyu aydınlatıyor. İş dünyasının nasıl sendikalar ve istikrarla yükselen kariyerlerden, armut koltuklar ve korkutucu uygulamalarla bezeli bir distopyaya dönüştüğünü yazıyor.

İnsan olmak ve köleleşmek arasında: Kurumsal Kobaylar

KURUMSAL KOBAYLAR

Lyons, iş dünyasının acımasız hayatını, komik olmakla birlikte bir o kadar da ciddi anlayışla kaleme alıyor. İşverenlerin piyasayı yakalama ve hep daha fazlasına olan iştahı, bu uğurda çalışanların acımasızca kullanılması, onlar için normal bir şey. Çalışanların ne şartlarda hayatlarını devam ettirdikleri, nelere ihtiyacı oldukları, psikolojilerinin ne durumda olduklarının bu uğurda bir önemi kalmıyor. Göstermelik olarak kurulan pinpon masaları ve zorunlu eğlenceler çalışanların mutlu ve başarılı olmaları için yeterli görülüyor. ”Kurumsal Kobaylar” kitabı, kısa zamanda en büyük parayı toplamayı hedefleyen şirketlerle, dünyayı daha iyi bir yer yapmak için çalışan yeni nesil girişimlerin iş dünyasının ruhunu ele geçirme savaşını gözler önüne seriyor. Aynı zamanda uzun vadede başarılı olan efsane şirketlerin ortak özelliklerine de mercek tutuyor.

İnsan olmak ve köleleşmek arasında: Kurumsal Kobaylar

İNSAN OLMAK VE KÖLELEŞMEK ARASINDA

İşveren de çalışan da insan; ama ne var ki çıkar işin içine girdiğinde her şey değişiyor. Kişilik testleri, ekip kurma egzersizleri, gözetlenen bilgisayarlar, açık ofisler, son moda yönetim metotları insanın başını döndürüyor. Gerçekten başarılı bir çalışan olmak bu kadar zor mu? Metalaşan bu düzende, mükemmelleşeyim derken, öz benliğini ve bir insanın en değerli özelliği olan samimiyeti yitirmek doğru değil. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?