Bursa'nın İznik ilçesinde çocuk yaşta başladığı yorgancılığı 59 yıldır sürdüren 72 yaşındaki Ali Topkara, mesleğini devam ettirecek çırak bulamamanın üzüntüsünü yaşıyor.
İznik'te yaşayan 4 çocuk babası Topkara, 13 yaşında anne ve babasının yönlendirmesiyle bir yorgan ustasının yanında çırak olarak işe başladı.
Çıraklık ve kalfalık sürecinden sonra 1980'de kendi iş yerini açan Topkara, ömrünü verdiği bu mesleği yaşatmaya çalışıyor.
Topkara, unutulmaya yüz tutmuş el sanatını gelecek kuşaklara aktaracak çırak bulamıyor.
Ali Topkara, 13 yaşından bu yana bu meslek sayesinde ekmek parası kazandığını belirterek, yıllardır yün yorgan, yastık ve yatak diktiğini söyledi.
YORGANCILIK VERGİDEN MUAF
Yorgancılığın çok sabır istediğini belirten Topkara, "Devlet, 20 meslek dalını vergiden muaf tuttu. Şu anda el sanatı olduğu için vergi vermiyoruz. Artık nereye kadar gider bilemeyiz. 59 senedir bu işle uğraşıyorum. Bu işi sabredemeyen yapamaz. Şimdi arkadan gelen yok, bir çocuk al buraya, durduramazsın imkanı yok." ifadesini kullandı.
"TALEP YOK"
Topkara, iş yerini açtığı yıllarda yün yorganların çok talep gördüğünü ve yanında 2-3 kişi çalıştırdığını hatırlattı.
Artık talebin "yok" denecek kadar az olduğunu ve aradan geçen sürede yorgancı sayısının oldukça azaldığını anlatan Topkara, işi öğrettiği çırak ya da kalfaların da başka mesleklere yöneldiğini dile getirdi.

"MESLEĞİN YAVAŞ YAVAŞ ÖLÜYOR OLMASINA ÜZÜLÜYORUM"
Topkara, çoğu mesleğin çırak bulunamadığı için tükenme tehlikesinde olduğunu vurgulayarak, "Bu mesleğin yavaş yavaş ölüyor olmasına üzülüyorum. Arkadan gelen yok. Bu insanlar neyle yatacak, neyle kalkacak? Bu da bir mesele. Kültür yok oluyor işte. Bütün meslek dalları bitiyor. Tamirci, yorgancı, terzi bitiyor." diye konuştu.
"YORGANLARIN KIYMETİ YURTDIŞINDA BİLİNİYOR"
Unutulmaya yüz tutmuş her meslek dalında devletin çırak yetişmesi konusunda yardımcı olması gerektiğini belirten Topkara, sözlerini şöyle tamamladı:
Devlet el atarsa, bir yer açar, çırak yetişir, bu iş yürür. Yani devlet buna sahip çıkmazsa bu da yarın ölecek. Biz zaten son kuşağız. Ondan sonra yok. Benim ustam öldü, biz de öleceğiz. Arkadan gelen yok. Yurt dışında yorganlarımızın kıymeti biliniyor ama biz bilmiyoruz. Biz bunu geliştirmiyoruz, yapmıyoruz.
